Filip Kamać

Oda do ciszy Zrodzić się jedynie w ciszy, W błogiej, to, co piękne może. Zamknij usta, a usłyszysz O niebiańskim jej kolorze. Kolor słodki, różowawy Niczym z cukru słodka wata. Posmak ciut ma błękitnawy, Co go nie ma w smakach świata. Ukojenie, uwznioślenie. Dosięganie dłonią nieba. Głąb swą czuję, jaźń, istnienie, Dusza - ciszy jej potrzeba. Słyszę myśli - nieskalane Niepotrzebnym słów potokiem. Trwanie - ciszo! - dajesz trwanie, Chciałbym objąć ciebie - wzrokiem. Miód na duszę, czar na serce... Widzę lądy i krainy, I niebiańskie też kobierce, Pnąc na czucia się wyżyny. Widzę ducha swego głębię, Głąb nieznaną oczom ludzkim. Cisza wokół, cisza we mnie - Ni to czary, ni to sztuczki. Widzę prawdy bytu, życia,  Tajemnice i zagadki. O, wiecznego z ciszy picia. O, dotykać smak jej gładki. O, ma ciszo - bratnia duszo - Ja chcę z tobą żyć na wieki, Tyś mym morzem, ja twą suszą, Jak te same myśmy człeki. O, nie odchodź, bądź, pozostań, Pragnę ciebi

Z okazji 126. Międzynarodowego Święta Klasy Robotniczej (obchodzonego od dnia 1 maja 1890 r.), w proteście przeciwko niesprawiedliwemu rozdysponowaniu dóbr materialnych, przeciw nierównościom społecznym oraz niszczącemu wspólnotę i wyzyskującemu ludzi kapitalizmowi Socjalizm Dość już biedy, nędzy, głodu! Dość wyzysku za grosz marny! - Równość! Równość! - krzyk pochodu, Socjalizmu cel prymarny! Dość bogactwa, dość przepychu! Ty, bogaczu, czy nie widzisz Głodnych nędzy, biednych krzyku? Egoisto! się nie wstydzisz!? O pariasie, potępiony, Co w bezbożnym trwasz luksusie, Co-ś przez diabła namaszczony, O pieniądza - ty - sługusie! Wstańcie wszyscy uciśnieni: Razem nieśmy w świat idee - Pomiatani, pogardzeni - Socjalizmu światłe cele! Wolność, Równość i Braterstwo - Na czerwonych nieść sztandarach. Wiwat biedni i plebejstwo! Wiwat - w sprawiedliwość - wiara! Dalej, odrzuć razem z nami To, co stawia zamiast człeka Pieniądz w górze - kapitalizm, Co podłością,